نجوا

: دوسم داری؟

: خیلی.   زیاد

: من چی؟ دوست دارم؟

: خیلی.      زیاد

.

.

.

.

بعد مثل همیشه که بند نمیشوم رفتم آنجاها

صدایم را به یاد‌آر گر آواز غمگینی به پا شد

من این شعر گرانم که از ارزان و ارزانی جدا شد

من هرچه‌ام با تو زیباترم

بر عاشقت آفرینی بگو

تابیده‌ام من به شعر تنت

می‌خوانمت خط به خط مو به مو

بی تو بی شب افروزی ماندنت

بی تب تند پیراهنت

شک نکن من که هیچ آسمان هم زمین می‌خورد