تب اصفهان
پی مباحثی که دیشب مطرح شد صلاح دیدم که بروم اصفهان دنبال یک تغییر ذایقه ای که نشد.یعنی دلم نخواست بشود.بعد دیدم بروم باغ که کسی گوشی برنداشت.حالا مانده ام که دم عصر بروم واکس چوب بخرم بیایم بیفتم به جان چوب و چکالهایی که دور و بر خودم جمع کرده ام.من کلا بصورت مذبوحانه ای تمایل به نظافت دارم و ماحصل آنهمه برق انداختن کف و سقف شد حرفی که دوش شنیدم که آآآآآآآی بانو از زندگی مشترک فقط بخارشو و دامستوس و سیف و اینهایش به ما رسید و کسی نگفت که من با چه عشقی ظروف برنجی را برق میاندازم و حیف و صد حیف که نه حوضی هست و نه یخی.
حالا که از بارگاه جلاله و ملکوتی خودم آمده ام به فرش و شده ام درگیر کارهای چیپ و چیت روزانه،چه بههتر که بروم سراغ چیزی ک دوست دارم.چه بههتر که بوی وایتکس بپیچد همه جا و دیوانه وار دنبال کوچکترین لکه و اثر انگشت روی شیشه باشم و یک دستم دستمال جادویی باشد و یک دستم مححلول سرکه و شیشه شور و براق کننده ماشین ظرفشویی و دو قطره الکل.
چه بهتر که خییییلی تی بکشم.خیلی جارو کنم.خیلی لباس اتو کنم و همه کارهایی که ۳۰ سال نکرده ام را آوار کنم روی سرم و لذت ببرم که هیچ میکروب و گرد و غباری جرآت ندارد از کنار خانه ما رد شود.
آدمیزاد است دیگر ، گاهی دلش میخواههد بی چشمداشتی کلفَت باشد.
