پنهان ز حاسدان به خودم خوان...

امروز که از ماموریت اومدم، برای متین یه بیت شعر از سایه و یه بیت از حافظ خوندم که خیلی شبیه هم هستن و بعد تمرکزم رو گذاشتم روی شعر حافظ.

سایه میگه:

           نشود فاش کسی آنچه میان من و توست              تا اشارات نظر نامه رسان من و توست

و جناب حافظ میگه:

پنهان ز حاسدان به خودم خوان که منعمان             خیر نهان برای رضای خدا کنند

 

هر دو تا تصویری و هر دو تا سیگنالی و هر دو تا در منتهای زیبایی و در منتهای اختصار ولی پر مغز. یعنی یه آدم ده تا کلمه رو کنار هم بذاره و بعد جوری تو رو به وجد میاره که نمیتونی حس خودت رو نهان کنی. آخه پنهان خواندن یعنی چه جوری؟ ولی مطمئنم نگفته هم حافظ و هم مخاطبش، میدونن نحوه اون "به خود خواندن" چه جوری و چه شکلیه ولی سایه که عیان میگه، واسط ما "اشارات نظر" باشه. اون گنگی و ابهام شعر حافظ بدجوری به دل میشینه و عیان نگفتنش خیلی لذت شعر رو بیشتر کرده.