تحویل شیفت از علی

کلی نوشتم و دستم خورد و همه پرید. حوصله نوشتن مجدد با جزئیات رو ندارم. تیتر وار می نویسم:

صبح ساعت ۶.۳۰ از خواب بیدار شدم. کوله و کیف اداره و خوردنی های سفر احتمالیم به تهران رو برداشتم و اومدم سمنان.

از ساعت ۸ تا ۱۱ صبح مشغول بازدید از یکی از پستها بودیم. بعد مدتها توی این ساعت از یک روز کاری، کلی توی شهر چرخ زدیم و چقدر چیز جدید یاد گرفتم. اون هم از صدقه سر راننده مون.

علی از جمعه هفته گذشته، به اتفاق مادر به تهران اومده بود و دوره دوم شیمی درمانی رو شروع کرده بودند. چون تعداد گلبول های سفید مادر خیلی کم شده بود، پزشک معالج مادر تجویز کرد که شنبه این هفته دوره دوم شیمی شروع بشه. فقط ادامه روند منوط شده بود به آزمایش مجدد cbc مادر که خدا رو شکر تعداد گلبول سفیدهای مادر از ۸۰۰ به ۲۴۰۰ افزایش پیدا کرده بود و علی تماس گرفتم که بیام تا سه روز آینده رو من پیش مادر باشم.

ساعت ۱۲.۳۰ از اداره زدم بیرون و رفتم بازدید یکی از پستهای دیگه و ساعت ۱۳.۴۵ از همون جا به طرف تهران حرکت کردم.

ساعت ۱۶.۴۵ رسیدم تهران. تموم مسیر مشغول گوش دادن به خوانش سیرالملوک خواجه نظام الملک طوسی با روایت استاد مهدی سیدی بودم‌.

مادر و امورات مادر رو از علی تحویل گرفتم و ساعت ۱۷ عصر، علی به طرف سمنان حرکت کرد. ساعت ۲۱ شب هم زنگ زد که به سلامتی به سمنان رسیده.

حدود ساعت ۱۹ امشب برای خرید میوه و ماست و تخم مرغ از منزل زدم بیرون. دقیقا روبروی مرکز قلب تهران در خیابان کارگر شمالی و در زیر بارون نم نم تهران، به صورت اتفاقی، استاد محمد دلنوازی و پسرشون نیما دلنوازی رو دیدم. یاد استاد مشکاتیان رو هم زنده کردیم و در پایان عکسی به یادگار با ایشون گرفتم و خرید ها رو انجام دادم و به طرف منزل برگشتم. از نیما دلنوازی، آلبوم تکنوازی "از ری تا تیسفون" رو گوش داده بودم که بهشون گفتم. استاد محمد دلنوازی از اعضای گروه عارف و گروه پایور بودند و صدای تار و عود ایشون، در بسیاری از آثار ماندگار موسیقی ایرانی به یادگار باقی مونده.

شام رو با مادر خوردیم. مادر ماکارونی و من هم جوجه کباب. البته ماکارونی مادر زیاد بود که اون رو هم خوردم. 

بسیار خسته و اگر دقیق تر بخوام بگم، کوفته هستم. جدیدا نشستن توی ماشین منو خیلی خسته می کنه.

دیشب مهندس و خانم مهندس، شام در منزل شهمیرزاد ما بودند. پاستا و سالاد داشتیم. 

امشب و الان متین به خاطر اینکه تنها نباشه، پیش خانم مهندس و مهندس هست.

پ.ن:

• دیشب سالگرد سید خلیل عالی نژاد بود. تمام شب به یادش بودم که چرا انقدر این آدم توی ذهنم موندگار شده. چند تا آهنگ از ایشون که بسیار بهشون علاقه دارم رو اینجا به یادگار میذارم: (شاید زیباترین اثر ایشون، جواب آواز آلبوم صدای سخن عشق شهرام ناظری و گروه تنبور شمس باشه که در حدود ۲۴ سالگی اون رو نواختند و به علت طولانی بودن، اینجا نیاوردم).

این اواخر، این قطعه آخر که گذاشتم رو بیش از بقیه دوست دارم، خصوصا برای جمله پردازی های سازیِ قبل از شروع خوندن سید خلیل. به نظرم سید خلیل عالی نژاد از کسانی بود که می تونست با هنرش، آدم رو جادو کنه و شاید همین دلیلی باشه که اینقدر در ذهن من حضور داره.

• چند شب پیش، بعد مدتها، داشتیم با متین، دو نفره یه چیزی تماشا می کردیم. جوکر ۲، اپیزود ۲. یه صحنه ای بود که غلامرضا نیکخواه و سیروس میمنت با لباس و ظاهر اسکاتلندی و نی اسکاتلندی (بگ پایپ) روی صحنه اومدند. با شنیدن اون اصوات اسکاتیش، یاد قطعه ای از فیلم "آخرین بازمانده موهیکان" افتادم، اون موسیقی زیبا رو که سالها قبل گوش داده بودم، براتون به یادگار میذارم:

• رفتم نام "کامبیز محیط مافی" رو جستجو کردم، یه مستند کوتاه ده دوازده دقیقه به نام "سایه هیچ" ازش دیدم. جالب بود. اهل قزوین هستند.
• استاندارد IEC 81346 چیز عجیب و غریبیه. کاش بتونم تمامشو بخونم و در موردش بنویسم. اشتیاق عجیبی به خوندنش دارم.

دیدار از صوفی آباد با عارف

عصر شنبه به اتفاق عارف (از بستگان باجناق که چند سال پیش توی سمنان دانشجو بودند)، رفتیم صوفی آباد. جمعه عصر هم رفته بودیم باغچه خودمون و شب هم مهمون وحید و مهتاب بودیم. خلاصه دیدار شیخ علاءالدوله، اونم پس از مطالعه چهل مجلس، صفای دیگه ای داشت. متین انقدر درگیر تدریس بود، با ما نیومد. دیروز تا رسیدم، دیدم یکی از بچه های هم سن خودمون توی تصادف فوت کرده. سریع به وحید زنگ زدم و گفت که هم کلاسی دوران ابتداییش بوده. دقیقا یک سال و یک روز بعد از امیر، یکی دیگه از هم سن و سال های ما هم رفت. مرگ عجیب به ما نزدیک بود، حالا نزدیک تر شده. هیچ از کار این دنیا نفهمیدم. همین امید واهی دست و پاشکسته هم نبود که هیچ.

 

پ. ن:

اون شب خونه وحید و مهتاب، به عارف گفتم اگه همین الان و در همین لحظه، بخوام زیباترین موزیکی که شنیدم رو بگم، ساز و آواز سید خلیل عالی نژاد هست روی شعر حافظ با این مطلع: چه مستی است ندانم که رو به ما آورد.....جادوی اندر جادو هست این ساز و آواز

چه مستیست ندانم که رو به ما آورد...

چند روز پیش، دوستم عارف، فایلی صوتی از سید خلیل عالی نژاد فرستاد که شعر حافظ با این مطلع رو میخوند:

 

چه مستیست ندانم که رو به ما آورد                 که بود ساقی و این باده از کجا آورد

 

این موسیقی رو قبلا شنیده بودم ولی این بار که گوش دادم تمام روحم رو پر می کرد و حالت خلسه و سماع و هیجان بهم دست میداد. جوری که سر کار هم که هستم، توی لپ تاپ کنارم، ای آهنگ در حال پخش یا امروز که خونه بودم و مشغول امورات خونه، تمام مدت توی هدست توی گوشم در حال پخش بود. شعر حافظ و مغز شعر بک طرف، تنبور جادویی سید خلیل در گوشه شوشتری یک طرف و صدای سوزان و دردمند و قلندرانه سید خلیل از طرف دیگه، ملغمه ای درست شده بود که آدم رو به سماع می برد. جالب اینه که این موسیقی انگار گوشه خانقاهی یا دکنج خلوتی و محفلی ضبط شده و کیفیت خیلی زیادی نداره، اما بنا به شعر دیگر جناب حافظ که "چون جمع شد معانی، گوی بیان توان زد"، چون همه چی جمع شده و مهیا، اثری ناب از کار در اومده و اثری هنری، همون که به قول رضا قاسمی بزرگ، آدم رو جادو می کنه. جادو شدن یعنی مفعول بودن و افتادن در ورطه ای که هیچ ندونی ازش و همین جادوی صدای سید خلیل و تنبورشه که تو رو میبره به لامکانی که هیچ نمی دونیه چیه، ولی در عین بی قراری، قراره عجیبی بهت میده. روحت شاد سید.