دیشب وقتی حدود ساعت دو بامداد، دقایقی قبل از اینکه به عنوان آخرین مهمانان مهمانی دیشب، از منزل فرید و مائده به سمت منزل حرکت کنیم، حرف کرفس هایی شد که متین به همراه مائده از جمعه بازار شهمیرزاد خریده بود. بعدش متین گفت که میخواد فردا خورش کرفس درست کنه و بلافاصله از فرید و مائده دعوت کرد تا ناهار جمعه ظهر رو کنار هم باشیم.
اومدیم خونه و چون در حیاط منزل فرید و مائده، لب آتیش نشسته بودیم و لباس هامون بو گرفته بود، متین همون نصفه شبی رفت حمام و منم روی تختخواب دراز کشیده بودم. اما پنج دقیقه بعد یه صدای وحشتناک از حمام اومد و از تخت پریدم و درب حمام رو باز کردم و دیدم کف حمام پخش شده. خدا رو شکر هیچ خونریزی نداشت، با اینکه گفت سرش به شیر خورده و دستش در لحظه کبود شده بود. شوکه شده بود و چند لحظه ای گذشت تا به خودش بیاد. کمکش کردم تا از حمام بیاد بیرون و خودم هم از حموم اومدم بیرون. تمام امروز به لحظه ای فکر می کردم که در رو باز کردم و متین رو در اون حالت دیدم.
امروز حدود ساعت ۱۰ صبح از خواب بیدار شدیم و با کمک هم، مقدمات مهمونی رو فراهم کردیم. خانم مهندس برای احوالپرسی زنگ زد و متین ایشون و آقای مهندس رو دعوت کرد و اونها هم برای ناهار اومدند. ولی عجب خورش کرفسی شده بود.
بعد ناهار هر کی یه گوشه ای دراز کشید و استراحت کرد تا اینکه ساعت حدود ۷ عصر، همه مهمان ها رفتند.
چون چرخ عقب ماشین کم باد شده بود و دومین بار بود این قضیه تکرار می شد، با متین رفتیم سمت آپاراتی و سوراخ موجود در لاستیک رو پیدا کرد و درستش کرد. بعد رفتیم افق کورش شهمیرزاد و کلی آبمیوه برای آغاز سال تحصیلی جدید خریدیم. سری به مدرسه متین زدیم و وسایل مربوط به بازگشایی مدارس رو اونجا گذاشتیم و برگشتیم خونه. برای شام، گوجه کباب درست کردم و متین هم موهاش رو رنگ کرد. الان هم بعد از دوش، نشسته و با مهسا و عظیم در آلمان، تماس تصویری گرفته و مشغول گفت و گو هست. فردا هم روز از نو و روزی از نو و سر کار و ...
پ.ن:
۴۴ سال پیش، در چنین روزی، ایران درگیر جنگی شد که ۸ سال طول کشید و چه ماجراهایی که ذیل این پیشامد رخ داد. به یاد همه مدافعان و شهیدان راه وطن و به یاد ناخدا هوشنگ صمدی، فرمانده گردان تکاوران خرمشهر که یکی از بزرگترین افتخاراتم، دیدار و گفت و گو با ایشون بود و دست خطی از ایشون که به یادگار برای من نوشتند. تنشون سلامت و تن تمامی سلحشوران وطن.
