امروز و امشب، سه شنبه ۱۶ اردیبهشت ۱۴۰۴، یکی از موندگارترین شب های عمرم بود. تازه رسیدم خونه. متین خوابیده و من برای ثبت در تاریخ می نویسم.
عصر متین سونوگرافی داشت و مشخص شد که بچه ای در کار نیست و بارداری پوچ بوده. بعد از اینکه مشخص شد بچه ای در کار نیست، جفتمون نفس راحتی کشیدیم و به طرف شهمیرزاد برگشتیم. متین رو خونه گذاشتم و خودم برگشتم سمنان.
به همت یکی از بچه های خوب دوران ابتدایی، حدود سی نفر از بچه های همکلاسی دوران ابتدایی، بعد از ۲۹ سال دور هم جمع شدیم. شب عجیبی بود. معلم های کلاس دوم تا پنجم به همراه مدیر و معاون مدرسه هم اومده بودند. انگار توی خواب و رویا وخیال بودم. خاطره فیلم "ضیافت" مسعود کیمیایی برام زنده شد. قیافه های ۲۹ سال قبل رو با قیافه های امشب بچه ها مقایسه می کردم و باورم نمیشد که تند باد زمان چطور گرد پیری رو روی صورت بچه ها نشونده. شب عجیبی بود. معلم ها چقدر پیر و شکسته شده بودند. خانم غفوری، معلم کلاس سوم چقدر تغییر کرده بود و صد البته بقیه معلم ها. خانم کوهساران، معلم کلاس دوم، آقای صفابینش، معلم کلاس چهارم و آقای فیروزبخت، معلم کلاس پنجم هم همچنین و صد البته آقای ناظریه، مدیر دبستان و آقای ترحمی، معاون ایشون. ممنون از مجید و محسن و محمود عزیز که چقدر زحمت کشیدند تا این شب برامون به یادگار بمونه. سر همه معلم ها و همکلاسی ها سلامت.
پ.ن:
یکی از هم کلاسی ها، سال ها قبل مرحوم شده بود؛ حمیدرضا آل بویه. یاد او رو هم زنده نگه داشتیم.
جای دو نفر بی نهایت خالی بود. خانم رادمهر، معلم کلاس اول که سواد خواندن و نوشتن به ما یاد داد و سرکار خانم طاهری، مربی دوره آمادگی در همین مدرسه.
من از سال ۱۳۶۹ تا ۱۳۷۵ در دبستان اخلاص درس خوندم و امشب بعد از ۲۹ سال دوباره رفتم پشت نیمکت کلاسی که کلاس پنجم رو در اون گذروندیم، نشستم و خانم غفوری به نمایندگی از سایر معلمین، لیست افراد کلاس رو قرائت کرد و هر کدوم از جای خودمون بلند شدیم و دستمون رو بالا بردیم و گفتیم "حاضر".
تمام
