اول آبان ۱۴۰۳

روی مبل منزل پدر سعیده در تهران دراز کشیدم و تایپ می کنم. مادر چهل دقیقه ای میشه که خوابیده. البته ساعت ده و نیم باید بیدار بشه و دارو بخوره و مجدد بخوابه. اما امروز حدود ساعت ۶ صبح دیگه خوابم نمی اومد. توی رختخواب اینور و اونور میکردم تا اینکه حدود ساعت ۶.۴۰ صبح مامان هم از اتاقش اومد بیرون و منم بیدار شدم و رفتیم برای صبحانه. مادر پنیر و خرما و نان سنگک خورد و منم دو تا تخم مرغ آب پز. لباس پوشیدیم و داروهای تزریقی مادر رو برداشتیم و به سمت ساختمان امید بیمارستان شریعتی حرکت کردیم. راس ساعت ۸ صبح، درب باز شد و کار تزریق داروی مادر انجام شد. حدود ۵۰ دقیقه بعد کار مادر تموم شد و بعد از انجام فرآیند ترخیص، به سمت منزل حرکت کردیم. علی دیروز زحمت کشیده بود و یه داروی مادر که خیلی سخت گیر میاد رو پیدا کرده بود. بعد از پایان تزریق از یکی از پرستارهای اون واحد در موردش پرسیدم و ایشون هم بعد از مشورت با یکی از پزشکان، بهم توضیح دادند که چطور مصرفش کنیم. گفتند که ممکنه باعث تهوع بشه و خدا رو شکر چنین نشد. بعد از رسیدن به خونه برای مادر انگور آوردم که با اشتهای خوب خورد. قبل از ناهار برای مادر با دستگاه آبمیوه گیری، آب سیب گرفتم و نوش جان کرد. بعد ناهار رو برای خودم و مادر مهیا کردم. داروهاش رو خورد و کمی نشست و مجدد خوابید. من هم ساعتی خوابیدم تا اینکه ساعت ۵.۳۰ عصر از خواب بیدار شدم و برای مادر خیار پوست گرفتم و خدا رو شکر با اشتها خورد. روند تغذیه مادر مطابق توصیه های دکتر تغذیه اش دنبال میشه. امروز فایل صوتی ۴۰ دقیقه ای دکتر تغذیه رو که حین ویزیت مادر ضبط شده بو رو گوش دادم و کامل نکته هاش رو یادداشت کردم. خدا رو شکر ورم صورت مادر خوابیده و رشد توده هم کم شده. غروب با متین و پدر و مادر متین به صورت تصویری صحبت کردیم. دلم براشون تنگ شده. خصوصا برای اون خونه و گفت و گوهای دلکش با پدر متین. با سعیده تماس گرفتیم و تولدش رو تبریک گفتیم. بعد رفتم داروخونه نبش خیابون و برای مادر ناخن گیر و اسپری الکل گرفتم. بعد پایین تر و یه سنگک گرفتم و اومدم خونه. دوباره رفتم فروشگاه افق کورش روبروی منزل و برای مادر ماهی گرفتم که انشاالله فردا ماهی بخوریم. تا چه پیش آید.

پ.ن:

امروز اول آبان، روز بزرگداشت ابوالفضل بیهقی است. این مرد که 976 سال از مرگش میگذره، عجیب روی من و بسیاری علاقمندان مثل من اثر گذاشته. نگاهش به زندگی، تاریخ و صداقتش برام بسیار قابل ستایشه. 

پایان مطالعه تاریخ بیهقی

روز شنبه، کتاب تاریخ بیهقی رو تموم کردم. کتابی که سال 93 خریده بودم و شهریور 96، جلد اولش رو تموم کردم و توی اردیبشهت امسال، تصمیم گرفتم تمومش کنم و تونستم. کتابی که خیلی دوست داشتم حتما بخونمش. بی نهایت زیبا و جذاب بود، خصوصا برای من که هم تاریخ رو دوست دارم و هم دورانی رو که حوادث بیهقی در اون اتفاق میفته، دوران حکومت های سلسله ترک نژاد بر ایران، یعنی غزنویان و سلجوقیان و خوارزمشاهیان. اصلا از یه دوره ای به بعد به ترکستان قدیم و فرهنگ و اتفاقات اون دوره علاقه پیدا کردم. اگه بخوام نمونه تصویریش رو ارائه بدم، باید به فیلم زشت و زیبای احمدرضا درویش اشاره کنم که منو دیوونه میکنه.
بیهقی، همون طوری که توی اینستاگرام خودم نوشتم، جامع تاریخ و ادبیات و هنر داستان هست و جالب اینه که این یه عنصر جوری به هم ممزوج شدند و چفت و بست درست هست که حد نداره و این از هنر جناب ابوالفضل بیهقی است.
خیلی دلم میخواد راجع به زوایا و خفایای کتاب بنویسم، اما هم بسیار طولانیه و هم اینکه اصلا حوصله نوشتن ندارم. فقط دلم میخواد بنویسم از میون این همه شخصیت توی تاریخ بیهقی، عجیب درگیر "آلتونتاش خوارزمشاه" شدم.

دورکاری و بیهقی خوانی

با این وضعیت کرونایی و دورکاری ها و ماه رمضون، همه چیز زندگیمون به هم ریخته. هر روز ساعت 2 عصر از خواب بیدار میشیم و 7 صبح می خوابیم و روزهایی که باید برم سر کار، با بدبختی خودم رو می کشونم اداره که سر ساعت مجاز ورود کنم. اما چاره ای نیست و توی این مدت رو آوردم به خوندن تاریخ بیهقی. مجلد پنجم رو الان نگاه کردم و دیدم که 25 شهریور 96 تموم کردم. جلد ششم رو 10 اردی بهشت همین امسال (همین چند روز پیش) و جلد هفتم رو بامداد دیروز یعنی 14 اردی بهشت. به شدت مشتاق دنبال کردن داستان بودم ولی امشب دیگه بریدم و بیشتر از 15 صفحه از مجلد هشتم رو نخوندم. متین هم آزمون ضمن خدمت داشت و با هم نشسته بودیم به گوش دادن و جواب دادن آزمون ایشون. الان حوصله ام بدجوری سر رفته و دلم میخواد بکنم و برم یه مسافرت طولانی، خصوصا رشت که چند روزی هست دوباره دلم هواشو کرده. بگذریم.
هنوز هم معتقدم زیباترین کتابی که توی زندگیم خوندم، تاریخ بیهقی است و این زیبایی واقعا لایزالِ و هر صفحه جدید از این کتاب، چشم اندازی شگرف و بدیع و نو از زیبایی. روح ابوالفضل بیهقی شاد که به قول متین، نفر سوم زندگی مشترک ماست.

شاهرخ مسکوب، بیهقی زمانه ما بود

سه شنبه ماموریت بودیم. در مسیر برگشت، کتاب روزها در راه شاهرخ مسکوب رو میخوندم. صداقت عجیبی داره این آدم. کسی رو سراغ ندارم توی ادبیات خصوصا در زمینه شرح حال و حدیث نفس که انقدر صادق باشه. یاد ابوالفضل بیهقی افتادم. به خودم گفتم مسکوب، ابوالفضل بیهقی زمان ما بود. 

سلطان مسعود مستهجن باز

دیشب بود که طبق معمول هر شب تاریخ بیهقی میخوندم. رسیدم به مجلد ششم و جایی که بیهقی داستان خیشخانه رو تعریف میکنه. لامصب سلطان مسعود غزنوی عجب آدم اهل حال و هولی بوده. اون موقع که ادوات امروزی برای تماشای فیلم های مستهجن و صحنه دار نبوده، ایشون امر کرده بودند که در و دیوار اون محل خلوتش رو عکس های مستهحن (به قول بیهقی الفیه) بکشند و خودش با خلوتیان اونجا مشغول بوده. باز جالب تر اینه که سلطان محمود (پدر سلطان مسعود) کلی بپا داشته برای پسرش، بعد پدر خبر نداشته پسرش از خودش زرنگ تره و توی دربار بپای مخصوص داره که مهم ترینش عمه سلطان مسعود و خواهر سلطان محمود (حره ختّلی) و خادم مخصوص سلطان محمود بوده. ماجرای بیهقی در مورد فرستادن یه پیک برای دیدن خیشخانه خیلی جالبه و رکبی که مسعود از طریق خادم مخصوص به باباش میزنه از اون جالب تره.

کتاب خیلی خوبیه. باید حتما یک بار خوندش.

پ.ن:

متین به نشانه قهر رفته بیرون از اتاق

میگم آروم تر حرف بزن، صدا میره پایین، ناراحت شده. چه کنم من؟؟؟