در اداره هستم. تنها. امروز هم اتاقی من نیست و از صبح مشغول کارهای گذشته بودم و الان در فرصت استراحت این پست رو می نویسم تا برم و به بقیه کارها برسم.
امروز کتاب چهار مقاله نظامی عروضی سمرقندی با خوانش استاد مهدی سیدی به پایان رسید. کتاب بسیار خوبی بود و من بسیار لذت بردم. اتفاقا در قسمت های پایانی خوانش کتاب سیاست نامه خواجه نظام الملک طوسی هم قرار دارم و اگر قرار به انتخاب بین این دو کتاب یاد شده باشم، صد در صد کتاب چهار مقاله رو انتخاب می کنم. کتابی که نام اصلی اون "مجمع النوادر" هست و در چهار صناعت یا فن نوشته شده. فنون شعر، دبیری، نجوم و طب. کتاب دارای اطلاعات تاریخی و جغرافیایی بسیار خوبی هست. صد البته که به قول استاد سیدی برخی از اسامی و ارجاعات کاملا اشتباه هست ولی من حیث المجموع به لحاظ تاریخ ادبیات، گنجینه ارزشمندی هست. همین بس که مصحح و شارح این اثر علامه محمد قزوینی ست.
من در روز ۱۴ آذر که به رشت می رفتم، بخش های زیادی از این کتاب رو در حین رانندگی شنیدم و اتفاقا داستان "قصیده داغگاه" فرخی سیستانی رو خوب به خاطر دارم. گویا شنیدن یک متن مرتبط با طبیعت در طبیعت، بسیار اثر بخش تر از شنیدن اون در فضای بسته اتاق و محصور بین دیوارهاست.
پنجشنبه گذشته یعنی ۲۹ آذر بعد از اتمام تزریق شیمی درمانی مادر، در حدود ساعت ۱۰.۴۰ صبح به سمت سمنان حرکت کردیم. مادر به تونل توحید میگه تونل وحشت و گفت این بار از همون تونل وحشت برگردیم و من هم اطاعت کردم.
دیشب که شب یلدا بود، با متین در منزل بودیم و مشغول کارهای خونه. عصر رفتیم خرید و کلی خرید انجام دادیم و برای دو ماه آذوقه داریم. ما معمولا این طوری هستیم که برای مدتی حدود دو ماهه آذوقه و خورد و خوراک داریم و به محض اتمام آذوقه، میریم برای شارژ مجددش.
دیشب سالگرد خاله متین بود که هفت سال هست که از رفتنش میگذره و در عین حال بیست و دومین سالگرد سید عباس معارف که عجیب به این مرد علاقه دارم. روح همه رفتگان شاد.
