آلبوم غزل 1

من به ریاضیات علاقه عجیبی دارم. دو عامل باعث شد که توی شبی که فرداش امتحان نظام دارم، بشینم و این پست رو بنویسم. 

اول لبریز شدن احساسات و دوم مفهوم نگاشت در ریاضیات. قبلا در این مورد توی وببلاگ سابقم نوشته بودم. اما از اونجایی که هر بار که میشنوی نامکرره، باز هم می نویسم.

به زبان ساده، نگاشت، تصویر کردن یک مفهوم در یک فضا به مفهومی در یه فضای دیگست. احساسات و زیبایی و شور و سرخوشی و سرمستی توام با شادی و فوران اون خیلی باشکوه و زیبا و نامنتهاست. حالا فرض کنید این مفاهیم بخواد به زبان هنر توصیف بشه. توی موسیقی این تبدیل

مفاهیم نمود خوب و پرقدرت تری نسبت به سایر هنرها داره، البته برای من. چون انتزاع در پروسه تبدیل مفهوم، وقتی بیشترین کارکرد رو داره که به زبان انتزاع در بیاد، نه اینکه محدود بشه. موسیقی انتزاعی ترین هنر بشره، چون هیچ وقت المان های بصری توش کاربردی ندارن.

غرض از اطاله کلام اشاره به آهنگ ابدیت (Eternity) از آلبوم غزل 1 هنرمندان کبیر، کیهان کلهر و شجاعت حسین خان بود. جدیدا، اجرایی تصویری به سال 2015 از این آهنگ به دستم رسیده و چون توی پرده های ماهور نواخته شده، دلم نیومد ازش ننویسم.

موسیقی مثل نسیمی ملایم، دستای تو رو میگیره و میبره به ابدیت، اونجا که هیچ ترس و شک و یاس و ابهامی وجود نداره و همه چی بی واسطه و عریان و عیانه. به یاد استادم امین که همیشه این شعر رو میخوند:

مرگ اگر مرد است، گو نزد من آی

تا در آغوشش بگیرم تنگ تنگ

من از او عمری ستانم جاوردان

او زمن دلقی ستاند رنگ رنگ

شاید بگید چه ربطی داشت که توی سرخوشی از مرگ حرف زده بشه، اما وقتی انسانی به این نگرش برسه که مرگ، کلید قلعه عیانیت و عریانی همه مفاهیمه، میشه این شعر رو هم در نگاه فلسفی عمیق، نگاشتی از اون احساس لبریز شده و این موسیقی دونست و صد البته این نگرشی که من دارم، ممکنه در نگاه آدمی دیگه کاملا متضاد باشه. القصه، همین مرا بس که برای من این نگرش جواب میده. به قول حافظ:

من چنینم که نمودم، دگر ایشان دانند و به قول قرآن، لکم دینکم و لی دین.

آره، این نگرش برای من مبدا حرکت و جنبشه و سیر من توی مسیرم رو پرشتاب تر و زیباتر و روحانی تر میکنه. 

دستان شجاعت حسین خان و کیهان کلهر رو میبوسم که تبدیل این مفاهیم رو برای آدم های به غایت معمولی ای مثل ما سهل و ساده کردن. سعیشان مشکور باد!