درگذشت حسن کامشاد
دیروز در خبرها خوندم که حسن کامشاد، مترجم نامدار، در سن ۱۰۰ سالگی در لندن درگذشت. به واسطه شاهرخ مسکوب، با حسن کامشاد آشنا شدم. دوستانی که از نوجوانی و از اصفهان با هم دوست بودند و این دوستی تا مرگ شاهرخ مسکوب در فروردین ۱۳۸۴ شمسی ادامه داشت و اتفاقا با پایمردی حسن کامشاد بود که پیکر مسکوب به ایران برگشت و در ایران آرام گرفت. عکسی از حسن کامشاد هست که در کنار اردشیر (پسر شاهرخ)، زیر تابوت شاهرخ مسکوب رو گرفتند و در حال تشییع پیکر در جوار تالار وحدت هستند.
کتاب "حدیث نفس" به قلم حسن کامشاد، زندگینامه خود نوشته اوست در دو جلد که بسیار از خوندنش لذت بردم و نکات عمیق و ظریف در اون وجود داره.
در کتاب "روزها در راه" بسیار از حسن کامشاد نام برده شده و گویی این دوستی مسکوب و کامشاد، از اون دوستی های یک دست و صاف و بی ریای تاریخ بوده.
حسن کامشاد همیشه دوست داشت تا سوگنامه مرگش رو شاهرخ مسکوب بنویسه، از اون سوگنامه هایی که به قول خودش در رثای سهراب سپهری، امیرحسین جهانبگلو و هوشنگ مافی نوشته. ولی بازی تقدیر چنین بود که شاهرخ مسکوب از این دنیا بره و حسن کامشاد بیست سال بعد از مرگ دوستش بمونه و مسئولیت تنظیم و پیگیری چاپ آثار منتشر نشده مسکوب رو هم به عهده بگیره.
خلاصه که او هم رفت و با هفت هزار سالگان سر به سر شد. روحش شاد.
