نفرت از یک انسان نما

یه عده آدم هستن که خنثی هستن،وسط همه چی هستن، اما به معنای فوق العاده بدش. بعد مدت ها مجبورم کرد که بنویسم. انسان یا انسان نمایی هست موسوم به وحید یامین پور که شاید فقط خاندان سعودی بیشتر از او تو ذهنم منفور باشه. موجودی به غایت متوهم، به غایت مطمئن به اینکه خدا تو تیم اونه، به شدت چاپلوس و پاچه خوار و مالنده که هر چه بیشتر میماله، دستاش و دهنش بیشتر ورز میاد. نکته بسیار مشهود در مورد این آدم توهم مافوق تصور و وجود ترس های دایی جان ناپلئونی و مالیخولیایی و دن کیشوتیه. انگار سروش آسمانی فقط و فقط گوش نامحرم محرم به خیالش رو لایق فرود اومدن دونسته. من حدود دو سال از عمرم رو با جماعتی شبه این سفیه گذروندم که انگار وعده بهشت فقط مال اوناست. 

میدونید من به خاطر بی منطقی مفرط این بشرنما این مطلب رو نوشتم. این آذم خیلی شبیه حاج میرزا آقاسی و روانی هاییه که تو گوش ناصرالدین شاه خوندن تا امیرکبیر رو بکشن. 

من متنم رو با یک جمله فوق احساسی تموم میکنم:

من از چاپلوس بادمجون دور قاب چین مالنده ای مثل وحید یامین پور متنفرم.

پ.ن:

یه زمانی به دلیل جهل از شاملو متنفر بودم، ولی از انسان نما ها هیچ وقت خوشم نخواهد اومد، چنین باد!