اگر غم لشکر انگیزد...

حسین علیزاده یه تصنیف داره توی راست پنجگاه توی آلبوم "راز و نیاز". آخرین قطعه این آلبوم. سال ها پیش اون موقعی که نوار کاست خریدن بزرگترین (واقعا بزرگترین) لذت زندگیم بود، از خونه راه می افتادم و خودمو می رسوندم سر بازار بالا. مغازه کوچیک آقای صالحی، انگار بزرگترین مخزن کاست و نوار بود برام. انقدر مغازه اش کوچیک بود که فقط خودش میتونست توش بایسته، اما من همیشه (حتی الان) فکر می کردم که انقدر کاست تو این مغازه هست که به عقل جن هم نمیرسه.

الغرض، یه روز توی مسیر که داشتم می رفتم، دو تا کاست به چشمم خورد، اما توی مغازه ای شاید فقط چندماهی باز بود و کار فرهنگی میکرد و در کنارش نوار هم میفروخت. یکی از اون کاست ها "نی نوا" و اون یکی "راز ونیاز" بود. من با قطعه راز و نیاز که زندگی کرده بودم، اما این تصنیف هم برای خودش حال و هوایی داشت.

گذشت و گذشت تا پارسال رفتم کنسرت علیزاده، کنسرت تموم شد و ما همه مشغول کف زدن که دوباره گروه برگرده و یه چیزی بزنه. گروه برگشت و نشستن و شروع کردن به یه آهنگ. آهنگش خیلی ریتم تندی داشت، هر چی فکر کردم دیدم یادم نمیاد چیه، ای خدا؟ مگه میشه؟ من که هر چی بوده از علیزاده گوش دادم. آقا ما یادمون نیومد تا اینکه گروه با هم خوندن "بیا تا گل برافشانیم..." که اشک از چشمام در اومد. الان دارم اون تصنیف رو می بینم، اونم فایل تصویریش. فایل تصویری کامل این کنسرت توی دی وی دی "باده توئی" اومده ییرون، اما برای دوستانی که به آپارات دسترسی دارن، این آدرس اون اجراست. من توی این اجرا توی بالکن سالن میلاد نشسته بودم و مثل بچه سه ساله اشک می ریختم.

http://hw14.asset.aparat.com/aparat-video/24074c26501de6c697524d9b6ef9bb483314756-360p__79580.mp4

پ.ن:

علیزاده رو خدا برای یه مدت آورده زمین که ما زیاد بهونه نگیریم، بعدش دوباره میره بهشت، شک ندارم