اسم ندارد
کارم را حدود سال ۸۹ در یک دانشگاه لکنده شروع کردم.آدمهای ریشدار با بوی عرق و کفشهای خاکی و حتی کسانی که نمیدانستند جلوی خانمها نباید خایه نما نشست و یا گفت استاد دهنت سرویس تمرینای دفعه پیش کمرمونو خشک کرد.
اینها اغلب یا حفاظت فیزیکی بودند یا یکی از گشنه هایی که در زندگی به ندرت واژه داشتن برایشان معنا داشت.
حالا چی داشتن؟
شرف داشتن
سربلندی داشتن
علم داشتن
خبر داشتن
متانت داشتن
و باز هم شرف داشتن
عموی کوچکم یک روز آمد و مرا به گوشه ای برد و گفت در کلاس مثال های مورد دار نزن.من مانده بودم مثال چی زده ام؟ بعد گفت اسم یک الاغی را به نام کوچک گفتی و باهاش جمله ساختی و او هرجا میرود میگوید من با استادم چیک تو چیکیم و الخ
بعد اختلاس فضاحت بار شورای شهر هم یکبار در اتاق اساتید!!! گفتم لیاقت ما زندگی در جای بهتری است، بدون بوی زرجوب بدون چاله چوله بدون آب گرفتگی معابر بعد یکی از همان اساتیددددد!!!! که همیشه چایش را قورت میکشید و جلوی ما آنجایش را همش میخاراند برگشت گفت من معاونت فرهنگی فلان جا هستم و بر اساس امنیت اطلاعات احتمالا حرف شما مشکل ساز است.
بعد دقیقا ساعت بعدش یک تومار نوشتند.نه از من.برای یک استاد دیگر بعد آوردند دادند دست همان حرامزاده و دقیقا لحن دانشجو یادم است، نامه امضا شده را داد دستش ،او گفت این مورد خیلی هم بزرگ نیست و بعد دانشجو خندید گفت برای وقت پرکنی که خوب است.
یعنی آن گوساله ای که من تمام ترم باید تفاوت اس جمع و اس سوم شخص مفرد را برایش بگویم برای وقت پرکنی چاله دیگران را میکند.
گفتنی ها کم نیست.
آدم قیافه خیلی هارا ندیده.
با خیلی ها حرف نزده.
از خیلی ها سخنی نشنیده
ولی چون روزگار ،روزگار حماقت پروری است چشم بسته میشود فهمید کسیکه
برای وقت پر کنی چاله میکند، چوب لای چرخ میگذارد، قضاوت میکند، به خودش اجازه تشخیص حق و نا حق میدهد،
یحتمل اربعین با پای پیاده....
خیلی حالم بد است.
یکی از معدود دلخوشیهای غربتم به دلیل عدم تطابق با سلیقه ی یک حرامی در کوچه های جهالت گم شد.
