نفرین نامه

تقریبا زندگی م خاکستر محضه

تمام روز به انتظار میگذره و برخلاف حرف امین این انتظار اصلا هم شیرین نیست،مثل اینه که داری میبینی آخرین قطره های آب قمقمه ت تو بیابون داره میچکه.اونم کجا؟ رو ریگها

بهر حال

شبهای با هم بودن هم چنگی به دل نمیزند.خسته،خواب آلود و خواب زده.چیزی بخوریم و بخوابد.من میمانم و تبلت و بازی و پته ...

طبق معمول شبها با گریه میخوابم و دلم تنگ میشود و نفسم میگیرد و سینه ام تیر میکشد.

کاش وحید مقصر بود که دق دلم را سرش خالی میکردم.

گاهی حس آن مادری که چادر مشکی اش قرمز شده از آفتاب و صورتش اصلاح شده نیست و چروک برداشته و لباسش نا مرتب است و مشت به سینه میزند و نفرین میکند را خوب میفهمم.

گاهی خودم زنی میشوم که مثل حالا،اصلا نفهمیدم چه پوشیدم در تاریکی اتاق اولین چیزی که شبیه بلوز بود را تن کردم و آرام خزیدم زیبر پتو و دمر صدایم را در بالش خفه کردم و نفرین کردم

آنکه تخم رانت را پاشید

آنکه با دیپلم مدیر عامل است

حیوانی که بخاطر لباس و کفن به سرش مفت میخورد و گردن گوساله سانش را کلفت میکند

آن دونی که حالا جایی نشسته که لیاقتش نیست

آن حرامی که با سهمیه پزشک شد

آن حرام خور که چون چلاق شده در نتیجه میتواند صاحب ماشین فلان باشد

کسی نیست بگوید تفاله ی لجن

تو اگر لیاقت داشتی یکسره میرفت پیش حوریان وعده داده شده ات نزدیکی هزاران ساله ات را به انجام میرساندی

نفرین من از جنس فقر است

خدا یا

عادلانه بگویم

اگر محق هستند نوششان

اگر نه، در منجلاب جهلشان

در تصور بر حق بودنشان

در ذلالت دائمی شان 

چنان سرگرم کن که حیوان گونه زندگی کنند و بر حیوانی بمیرند و با حیوانات محشور

تا نبینم که لحظه لحظه قلب من پیر تر میشود و وحیدم پر درد تر و زندگیمان خاکستری تر