نی نوای منتشر نشده و خواب و خاموشی

الان توی اتاق مطالعه هستیم با چیدمان جدیدش که بعد رفتن مادر متین به این صورت در اومده. متین مشغول خیاطی و من هم مشغول کار با لپ تاپ و گوش دادن به قسمت منتشر نشده آلبوم "نی نوا" حسین علیزاده که برای اولین بار دارم میشنوم و دقیقا همین لحظه تموم شد.

روزهای خیلی خوبیه. این چند روز تعطیلی رو کلا خونه بودیم و احتمالا خواهیم بود. اصلا دلمون نمیاد بریم بیرون و پیش هم هستیم. عصر کتاب "خواب و خاموشی" شاهرخ مسکوب رو میخوندم که یه بخش از بخش های سه گانه اش مونده. من شاکرم که شاهرخ مسکوب رو شناختم و فهمیدم یه بابایی مثل خودم هم توی این عالم بوده و دنیا رو مثل من می دیده. نی نوا افتاده روی تکرار و متین گفت لعنتی یه ریتم تکرار شونده داره و خیلی هم مکرر شنیده شده ولی چرا انقدر زیباست. یه تیکه هایی توی آخر همین قطعه بود که یهو انگار از زمین پر کشیدم و رفتم روزهای مجردی خودم. یهو خیالم بعد مدتها پرواز کرد. دقیقا سر همون قطعه بود که متین گفت چرا انقدر این تیکه اش دردناکه؟ آخ که چقدر خوشحالم میفهمم این چیزا رو.

کارای مدیرمون هم مونده و باید به سامون برسونم. من رفتم.