سقوط

شنبه صبح رفتم اداره که خبر ساقط شدن هواپیما توسط پدافند سپاه رو خوندم.انگار سقوط همه چی بود که البته تازه داره احساس میشه. حماقت در این مملکت موج میزنه. شنبه رو نمی دونم چه جور گذروندم. شب رفتیم خونه طاهر و میترا که رضا و الهام و وحید و مهتاب و احسان هم بودند. نمیشد خونه تنها موند. عصر هم علی و سعیده اومدند. هر کی رو میدیدم داغون بود و همه زنهایی که میشناختم گریان بودند و آروم نمی شدند.

امروز هم دیر رفتم اداره. حس زندگی ازم گرفته شد و حالت خفه شدن دارم. یادم نمیاد برای مرگ عزیزترین از دست رفتگانم اینقدر ناراحت بوده باشم. رخوتی عجیب در تموم زندگی هممون رخنه کرده. تازه ملت داشت با شهادت قاسم سلیمانی متحد میشد. یعنی تموم اون عظمت تشییع ها و حمله به عین الاسد از بین رفت که هیج، تازه کلی چیز از دست دادیم. آخه دردناک ترین چیز همین بس که بعد از 72 ساعت اعلام کنند که آقا ما زدیم. آخه هواپیما در حال اوج گرفتن با موشک کروز در حال سقوط فرق میکنه. جمعه شب هم خونه طاهر و میترا بودم که با اطمینان می گفتم محاله موشک به هواپیما خورده باشه. حس میکنم حاکمان ما آداب خیلی چیزهای بین المللی رو بلد نیستند. همین روزها سلطان عمان درگذشت. زندگی و پادشاهی 50 ساله این آدم رو خوندم می بینم یه کشور متحجر عقب مونده رو به کجا رسونده و چه احترامی برای خودش جذب کرده، اما مسئولین ما، مملکت ما رو به قهقهرا بردند با جهالت خودشون. واقعا حاج میرزا آقاسی فقط توی تاریخ نیست، مملکت الان ما پر از حاج میرزاآقاسی شده. دلم پره. دلم میخواد فریاد بزنم. ما خیلی وقته سقوط کردیم. "روزها در راه" شاهرخ مسکوب رو که میخوندم، همین سقوط رو از لابلای نوشته ها می دیدم. تخصص که نباشه و یه نادون بشینه پشت سیستمی که جون این همه آدم رو میتونه نابود کنه و یه کشور رو به این بحران بکشونه، نتیجش میشه همینی که الان بهش مبتلا هستیم. آخه ارتش ایران پدافند داره، دیگه شما پدافند میخواید چه کنید که عرضه استفاده ازش رو ندارید. حاک بر سرتون که کمترین ضربه ای که به ما زدید، نابودی زندگی و روان ما به صورت تدریجیه، بگذریم از سرافکندگی جهانی ما و لاپوشونی 72 ساعته. خانه خراب بشید. ننگ بر شما.