امیر! تو در من زنده ای رفیق!

هر قدر بخوام مرگ امیر رو فراموش کنم و خودمو به این در و اون در بزنم، نمیشه که نمیشه. انگار امیر داره همراه من زندگی میکنه. یادش بخیر (واقعا یادش بخیر) وقتایی که برای بازرسی های خارج سمنان، با هم می رفتیم گرمسار و دامغان و شاهرود. بهترین لحظات دوستی ما بود. مسیر رفت رو که امیر معمولا خواب بود و من با 206 سفیدش که بهش می گفت سیامک، رانندگی می کردم. بازرسی که تموم می شد، اوج سفرمون بود. اگه شام یا ناهاری می خواستیم بخوریم، یادمه با چه وسواسی رستوران رو انتخاب می کرد. بعد هم توی مسیر برگشت، حرف می زدیم، خیلی عمیق و شخصی ترین حرفامون رو توی همون مسیر به هم زدیم. توی مسیر برگشت دامغان و شاهرود، یه جا رو از همه جا بیشتر دوست داشت. جایی که به اوج گردنه آهوان می رسیدیم و اون جا چراغ های روشنایی داشت و تا می رسیدیم به اونجا، حتما یه سیگار می کشید. یادش بخیر.

داشتم می گفتم، چه بخوام چه نخوام، امیر در من زندگی میکنه. توی مسیر دو تا موسیقی رو زیاد گوش میدادیم، موسیقی متن فیلم کنعان و موسیقی فیلم باب عزیز. دیشب ناخودآگاه، فیلم کنعان رو دانلود کردم که ببینم و الان هم موسیقی باب عزیز، زیر نوشتن این پست در حال پخش شدنه.

قبلا، وقتی مجرد بودم، قبرستون زیاد می رفتم و اتفاقا چقدر آرومم می کرد، ولی بعد ازدواج با متین، چون خوشش نمیومد، این عادت افتاد و الان هم چنین عادتی ندارم. بعد سوم و هفتم امیر، فقط یه دفعه رفتم سر خاکش، ولی لحظه ای نیست به یادش نباشم. دلم خیلی براش تنگ شده، خیلی. 

امیر دیوونه، به خدا دلم برات تنگ شده، دلم برای سیگار کشیدن باهات، برای خنده های همیشگیت، برای حرف هایی که فقط میشد به تو گفت. یادته چقدر از غروب جمعه بدت میومد؟ الان عین همون غروب جمعه هایی که همیشه بدت میومد، بده و کشنده. دلم برات تنگ شده رفیق جانم. باب عزیز امون نوشتنم رو گرفت. دیگه نمیشه نوشت، تو در من زنده ای امیر خوب من، خیلی بهت مدیونم، دوستت دارم برادر.