روزی آروم

صبح، بعد از خواب شبونه حدود دو ساعته، با جبر از خواب بیدار شدم. صبحونه رو سر صبر خوردم. نون لواش و حلوا شکری و آبمیوه. ما از اوناش نیستیم عین این سوسول که تو صبحونه هر روزشون آبمیوه باشه. پدر یکی از بستگان به رحمت خدا رفته بود و این آبمیوه مال مراسم مرحوم بود که مامان به ما داده بود. خلاصه راس ساعت هفت و نیم، لب بلوار بودم و با راننده ن. ر رفتیم سمت گرمسار. گرمسار خود جهنم بود در هیبت شهری کوچک. کار به درازا کشید و بعد از کلی توی سر و کله هم زدن اومدم خونه. تا رسیدم آزمون خودم و مسئول رو دادم. بعد چون متین خوابش می اومد، منم خوابم برد و یه ساعت و نیم بعد از خواب بیدار شدیم. رییس هم پیامک زده بود که به جای ایشون هم امتحان بدم. سه تا بیست ردیف کردم و ناهار خوردیم. املت خوشمزه متین پز.

عصر دست و دلم به کاری و کتابی نمی رفت. آتش بدون دود رو حوصله نمی کنم برم سمتش. پس لم دادم روی مبل و قسمت چهارم مستند جاده ابریشم رو برای دومین بار دیدم. چقدر این مستند حال منو خوب می کنه. تموم 26 قسمت رو داخل یه فلش ریختم و وصل به تلویزیونه تا هر وقت بخوام ببینمش. بعد دوباره خوابم برد و ساعت هفت و نیم عصر با متین رفتیم باغچه خودمون و دو نفره تنها بویم. هوا گرم بود ولی آخراش کمی بهتر شد. متین دوباره گفت شام بگیریم و بریم پیش بابا و مامان. کباب کوبیده و جوجه رو از کبابی همیشگیمون، یعنی کبابی رسالت گرفتیم و شام رو پیش بابا بودیم. الان هم خونه خودمونیم. متین مشغول خیاطی و من هم مشغول گوش دادن به آلبوم باران کیهان کلهر و شجاعت حسین خان هستم و نوشتن این پست.

منتظر ساعت 23.30 هستم تا انگلیس و دانمارک بازی کنند و حریف ایتالیا در فینال مشخص بشه. هر چی از طبیعت انگلیس خوشم میاد، از تیم ملی فوتبالش بدم میاد. دلم میخواد دانمارک حالشون رو بگیره ولی توی فینال، ایتالیا سوراخ سوراخش کنه.

روز خوب و آرومی بود. ضمنا دیروز ژیوان گاسپاریان نوازنده مشهور دودوک درگذشت. آلبوم "به تماشای آب های سپید" یادگار مشترک ایشون و حسین علیزاده هست که تا همیشه برامون به یادگار هست، گرچه خود گاسپاریان رفت. روحش شاد.