خلوت گزیده

خیلی ها می نویسند تا خونده بشن، من هم از این قاعده مستثنی نبودم، ولی الان دلم میخواد بنویسم و کسی هم نخونه. انگار تنها جای امن باقی مونده برای آدم همین کنج دنج توی لامکانِ اینترنته. 

توی تختمون دراز کشیدیم. دست راست متین توی دست چپم بود که همین الان از دستم جدا کرد و مشغول مدیتیشن با موسیقی تیتراژ مستند جاده ابریشم هست. چند روزی هست که این مستند رو ندیدم و از این باب بسیار ناراحتم. 

عصر که خواب بودم، متین رفت و تبلت خودش رو از تعمیراتی گرفت و بالاخره رمزش شکسته شد. 

امروز اداره خیلی بی روح گذشت و از اون روزای بی خاصیت بود.